Home PALEONTOLOGIA D’ancianas migracions omininas sens de nòvas adaptacions
D’ancianas migracions omininas sens de nòvas adaptacions
0

D’ancianas migracions omininas sens de nòvas adaptacions

0

La confirmacion del tipe d’animal e clima que i aguèt en Tis al Ghadah, al desèrt de Nefud, en Arabia Saudita, fa 500.000 ans, ajuda comprene cossí èra l’ancessor uman que i arribèt. Sapiéncia a parlat amb la còla arqueologica de l’Institut Max Planck de Jena per desvolopar aquesta idèa.

La tròba d’un biais de vegetacion erbacèa, coma la que i a en la savana africana e d’esqueletas de mamifèrs (d’elefants escantilhats, d’aucèls aquatics, e de jaguars) entraïnèt la publicacion d’un nòu estudi sus aquel siti preïstoric d’Arabia Saudita. L’environament trapat ajudèt – a travèrs l’analisi d’isotòps estables – la còla alemanda arqueologica del Max Planck de comprene melhor cossí foguèron los ominins que i arribèron.

Los ominins qu’arribèron a Tis al Ghadah fa 500.000 ans necessitèron pas de nòvas adaptacions environamentalas.

La conclusion es fòrça susprenenta: maugrat que l’adaptacion environamentala es una caracteristica plan umana, los ominins qu’arribèron a Tis al Ghadah fa 500.000 ans necessitèron pas de nòvas adaptacions environamentalas.

“La nòstra espècia mostrèt totjorn un nivèl unic de flexibilitat adaptativa ecologica e culturala – çò confirmèt Patrick Roberts, cap del Laboratòri d’Isotòps Estables del Departament d’Arqueologia de l’Institut Max Planck de Sciéncias de l’Istòria Umana a Sapiéncia -. Çò qu’avem volgut soslinhar es que las populacions omininas qu’arribèron ad aquel airal fa entre 300.000 e 500.000 annadas aguèron pas de besonh s’adaptar a de nòvas condicions environamentalas (aridas) pr’amor del clima que i aviá a l’epòca”.

Una nòva analisi del clima

Aital, la còla arqueologica qu’a fach aquel nòu estudi analizèt tornarmai los modèls del clima, los estrats trobats en de caunas, las esqueletas trapadas prèp de lacs e los animals fossils de Ti’s al ghadah. E concluguèron que lo clima d’Arabia en aquela epòca èra pas coma uèi lo jorn ( d’efièch èra fòrça pus umid) e que pr’aquò dins d’aquelas nòvas condicions “verdejantas” los ominins que i arribèron fa 500.000 annadas s’i adaptèron plan, sens necessitat de crear nous espleches o culturas.

“L’analisi d’isotòps estables del registre animal fossil trobat en l’airal mostrèt que i aviá un clima umid amb fòrça èrba a l’epòca – çò contunhèt Patrick Roberts -. Son las quitas condicions que trobèron los ominins quora demorèron en l’Africa del Pleistocèn o encara en lo Levant d’aquela epòca. Los desèrts d’uèi d’Arabia Saudita èran alavetz de tèrras amb d’èrba fòrça mens arids”.

Segon la còla del Max Planck semblariá que i aviá cèrtas populacions omininas que demoravan al luòc en tot caçar de buòus e de cavals.

Segon aquesta còla de l’Institut Max Planck l’analisi de la fauna trobada en aquel luòc demòstra que Ti’s al Ghadah foguèt un dels sitis paleontologics d’Arabia mai importants en çò que tòca lo registre fossil animal. Un registre que, a mai, parla del clima de l’epòca. E tanben trobèron d’espleches de pèira qu’avián daissat de marcas en divèrses uasses, çò que confirmèt la preséncia, per primièr còp, en aquela region, d’ominins que visquèron pendent la meteissa epòca.

“Cal totun, èsser prudents sus las marcas trapadas en de uasses del luòc – çò contunhèt Roberts per la nòstra revista -. Maugrat tot, semblariá que i aviá cèrtas populacions omininas que i demoravan en tot caçar de buòus e de cavals. A mai, son estadas trobadas d’esqueletas d’espècias escantilhadas d’elefants, d’aucèls e de jaguars dins los meteisses depaus que vivián en d’airals umids (e tanben d’espleches de pèira). Mas podem pas dire de segur que foguèron caçats per los ominins. Cal pr’aquò far d’estudis mai prigonds sus aquò”.

Una adaptacion doncas, que segon aqueles scientifics, seriá pas estada totjorn malaisida a travèrs l’istòria de l’espandiment dels nòstres ancessors per la planeta. L’estudi es estat publicat al numeric Nature Ecology.

Christian Andreu*

*Dempuèi uèi trobarètz una pichona biografia dels redactors de Sapiéncia en la seccion Qui sèm.

Christian Andreu Nasquèt a Barcelona en 1972, estudièt jornalisme a l’Universitat Autonòma de Barcelona e son especialitat es la politica internacionala. Parla uech lengas dont l'occitan. A publicat lo libre Art i Lletres a Horta-Guinardó e a collaborat totjorn amb de jornals catalans, bascos e occitans coma La Veu del carrer, El Punt, Egin, A vòste e Jornalet. Es maridat, a dos enfants, Jana e Roger, e demòra a Reus.