Lo bec d’esclòp (Balaeniceps rex) es una espècia d’ausèl pelecanifòrme e tanben es la soleta espècia apertenent a la familha dels Balaenicipitidae. Val pas dire que lo sieu nom ven pr’amor de la forma del bec. A mai d’aquò es un ausèl que demòra sonque al continent african.
La color de las plumas es mai que mai grisa o encara gris blava. A tanben una cèrta color verda a l’esquina, e las plumas de la coa son de color blanca. Las pautas son plan longas e sovent son de color escura gaireben negra.
Un mascle de bec d’esclòp pòt arribar al mètre e mièg de nautor e mai d’un mètre de longor. La femèla es un pauc pus pichonèla. Totun, es una espècia que pòt aver una longor d’envergadura alara de mai de 2,5 m e lo pes d’un especimèn pòt se situar entre 4 e 7 quilogramas. En mai d’aquò, son d’ausèls que pòdon viure fòrça temps, gaireben 50 annadas.
Un ausèl rar
Lo bec d’esclòp es un aucèl qu’es plan malaisit de l’espepissar plan pr’amor que lo sieu abitat son de paluns e doncas es plan malaisit d’i arrivar. Fa pas gaire qu’òm comptèt que la populacion africana podiá arribar als 5.000 especimèns. Malgrat aquò, d’estudis anteriors situavan aquela populacion d’ausèls africans en sonque 3.300 especimèns. Es pr’amor d’aquò que, a mai d’èsser un ausèl dificil de veire, tanben es una espècia en dangièr d’extincion grèu.
D’un autre latz, lo bec d’esclòp es un aucèl que se noirís de tota sòrta d’animals. La siá noiridura principala es lo peissum. E manja sovent de peisses coma lo peis leopard amb de paumons o lo bichir de Senegal mas tanben d’anfibians, de sèrps d’aiga e de joves crocodils. Tanben i a de còps que manja de joves ausèls d’aiga o encara de rosegaires.
Los becs d’esclòp arrivan a èsser madurs sexualament quan an ja 3 o 4 ans e alara forman de parelhs monogams plan territorials. Ambedós membres del parelhs bastisson lo nis de biais parièr e tanben suenhan ambedós los uòus, qu’arrivan totjorn aprés la sason de pluèjas.
Los pichons naisson amb una color bruna. Sovent son dos pòls, mas sonque un poirà viure pro, pr’amor que la lucha per la noiridura es òrra. Aucir lo fraire o encara se lo manjar es un prètzfach que se debana sovent e aquò es fach sonque per atraire l’atencion dels parents.
La dièta dels polèts es basada en de peissum e de granolhas caçadas als paluns, luòc ont es sovent bastit lo nis. Quora arribarà la sason de la secada, serà quand los pòls daissaràn lo nis en tot cercar un nòu territòri pròpri per viure.
Un article d’Andrés López*
*Dempuèi uèi trobarètz una pichona biografia dels redactors de Sapiéncia en la seccion Qui sèm.
Aqueste article es tanben publicat dins Naturaleza Salvaje, un numeric de geografia e l’environament, que Sapiéncia n’a un acòrdi de cooperacion
