Mesurar l’edat de la Tèrra es estat un camin malaisit pels scientifics. Dempuèi lo sègle XVIIen de cercaires assagèron de donar una edat cèrta que cambièt un còp e un autre fins la descobèrta de la radioactivitat pendent la fin del sègle XIXen. Apuèi, e amb l’ajuda de la radiometria, la comunautat scientifica internacionala decidiguèt d’o estudiar d’un biais prigond. Uèi fa mai de 70 ans que foguèt demostrada scientificament la sieuna edat: 4,54 milliards d’annadas.
Aquesta edat seriá l’edat que se formèt lo nuclèu de la planeta. La majoritat de pròvas scientificas son basadas en d’evidéncias radiometricas a mai de l’analisi de l’edat de mai d’un meteòr casut sus la Tèrra. L’edat de la Luna e de las autras planetas del Sistèma Solar confirmèron pendent la fin del sègle XXen una edat qu’uèi los scientifics de tot lo monde considèran totalament cèrta. Sonque i poiriá aver una engana de 500 milions d’ans e pro.
Per ansin, los minerals mai ancians de la planeta jamai analizats, de cristalhs de zircòni de las montanhas Jack Hills, d’Austràlia de l’Oèst, balhèron una edat segura de 4.404 milliards d’annadas. Segon aquò i a una ipotèsi qu’afirma que lo nuclèu de la planeta se seriá format pr’amor de la formacion o amassada de divèrses minerals, coma lo calci, o l’alumini a mai de la casuda de mai d’un meteòr.
L’istòria d’un camin dificil
Totun, mesurar l’edat de la planeta foguèt pas aisit durant fòrça temps. La discussion intèrna que patiguèt la comunautat scientifica mondiala foguèt tras que longa. E aquò demorèt desenats d’annadas sonque a l’epòca modèrna. E se pòt arribar a dire que tot acomencèt amb William Thomson, que ja en 1862 afirmèt que l’edat de la planeta se situariá tre 20 e 400 milions d’ans.
Un dels scientifics d’aquela epòca que pensèron qu’aquò èra pas possible foguèt Charles Lyell, pr’amor de l’istòria de l’evolucion biologica. Lo temps li balhèt la rason, car uèi lo jorn es estat confirmat que l’ancessor de tota creatura viventa a la Tèrra visquèt fa tre 3,5 e 3,9 milliards d’annadas.
Après, George Darwin, astronòm e filh de Darwin afirmèt que seriá de 67 milions d’annadas. En 1892 John Perry determinèt aquela edat en tre 2 e 3 milliards d’ans. Totun, son estudi foguèt refusat per la majoritat de geològs de la planeta. Quora en 1896 Marie e Pierre Curie descobriguèron la radioactivitat, tot comencèt a cambiar.
En 1905 ja foguèron confirmadas de pèiras amb una edat de 570 milions d’ans e en 1931 l’Academia de Sciéncias dels Estats Units confirmèt una edat de 3 milliards d’annadas.
Dempuèi alavetz, mai de 40 tecnicas scientificas diferentas foguèron usadas e totas confirmèron una edat de 4,55 milliards d’ans, una edat planetaria confirmada e acceptada uèi per tota la comunautat scientifica dempuèi l’an 1956. La pròva principala foguèt l’edat d’un meteòr casut al canhon Diablo en Colorado e qu’aviá aquela edat minimala. L’edat de la Luna es de 4,51 milliards d’ans (se desseparèt de la Tèrra alara) e i a de meteòrs marcians qu’an una edat de 4,51 milliards d’annadas. Uèi es una edat universala e acceptada per totes. Lo camin scientific per i arribar foguèt malaisit car l’èsser uman es aital e aima sovent parlar de çò que sap pas e dublidar çò que sap.
La Redaccion
