Uèi lo jorn, es ja conegut que totes los umans qu’an d’ancessors europèus, asiatics o d’Oceania an tanben d’ADN de doas espècias diferentas preïstoricas: de gèns neandertalians e de gèns denisovans mesclats amb l’ ADN dels umans modèrnes. E lo genòma d’aquelas espècias pòt arribar d’èsser entre l’1% e 4% segon l’individú. Se sabiá tanben que los africans an pas aquela barreja genetica. Mas ara es estat descobèrt que, geneticament, los africans de l’oèst an tanben d’ADN d’una espècia ominida arcaïca desparièra de la nòstra e encara desconeguda.
L’ADN d’aquela espècia pòt èsser situat entre lo 2% e lo 19% de l’ADN total d’almens quatre populacions de l’Oèst d’Africa dont los yorubas d’Ibadan, los esans de Nigèria, los mendes de Sierra Leone e los gambians. La donada foguèt confirmada per una còla de cercaires de l’Universitat de Los Angeles, que ne faguèt l’estudi.
Fins ara, èra conegut qu’aquelas populacions de l’Oèst d’Africa s’ibridèron amb una autra espècia ominina, totalament desconeguda a l’ora d’ara. Çò que se coneissiá pas era la chifra genetica d’ADN d’aquela espècia ominina desconeguda en aquelas populacions. E son de chifras pro nautas, çò que fa pensar als cercaires que l’ibridacion se passèt fa gaire.
Almens 4 diferéncias geneticas
Los scientifics que faguèron aquel estudi trapèron almens 4 diferéncias geneticas que poirián èsser explicadas per l’introgression d’una espècia ominina arcaïca que lors ancessors se desseparèron del tronc familial uman abans los quites neandertalians e los denisovans.
“La resulta de l’estudi confirma que i aguèt una espècia ominina preïstorica, çò diguèron los cercaires Durvasala e Sankaraman, directors de l’estudi, que se desseparèt del tronc comun genetic uman fa entre 360 000 e 1 milion d’annadas e que donèt fins al 19% de l’ADN d’aquelas populacions d’Africa de l’Oèst. Avèm trobat fins a 33 gèns qu’apareisson mai del 50% dels còps entre los yorubas, e 37 gèns diferents que los pòrtan los mendes”.
Segon los cercaires, qualques unes d’aqueles gèns apareisson sovent en los yorubas, dont l’NF1 (un supressor de gèns), l’HSD17B2 (un regulador ormonal), lo KCNIP4 (restacat amb lo potassi) e lo TRPS1 (restacat amb la sindròme tricorinofalangeala). E d’aquestes tres ja èran estats trapats en de yorubas abans, l’NP1, lo KCNIP4 e lo TRPS1. Totun, lo gèn MUC7 apareis pas sovent en aquelas populacions.
La resulta d’aquel estudi, fòrça singulara, entraïnèt una demanda dels cercaires per far mai d’analisis geneticas de l’istòria dels gèns d’aqueles umans. “Lo signe d’introgression en de populacions d’Africa de l’Oèst fa se demandar quina foguèt aquela populacion ominina preïstorica e cossí se passèt son istòria per rapòrt a la populacion umana modèrna d’Africa, çò afirman los cercaires. Cal far aquò per melhor comprene l’adaptacion a las mai divèrsas condicions environamentalas, e per o poder estudiar cal realizar una analisi genetica mai granda de tota la geografia umana africana”. L’estudi foguèt publicat dins la revista numerica internacionala Science Advances.
La Redaccion
Aqueste article serà tanben publicat dins Jornalet, lo primièr quotidian en linha de lenga occitana, amb lo qual Sapiéncia a un acòrdi de cooperacion
