Lo riu Tarn, un dels afluents mai grands de Garona, poiriá èsser tanben nomenat lo “Rio Bravo” per las sieunas gòrjas espectaclosas. Aquestas gargantas son cavadas per la ribièra amb una vegetacion frugala e fòrça umida. De naut es los Causses mai mediterranencs, secs, tipics del territòri dels causes occitans. Lausat dempuèi los trobadors, las aigas de Tarn, serpentejan fins a trobar las aigas mai quietas d’un riu gascon mai grand encara, Garona.
Tot comença a mai de 1575 mètres de nautor, Tarn davala las Cevenas d’un biais afogat. Es ailà qu’encontra divèrses afluents mai pichons. Pus luènh comença d’i aver de canhòns formats per la desparietat del nivèl de l’aiga pendent tot l’an. Aital, lo paisatge comença d’èsser rufe e al còp espectaclós, magnific. Los vilatges que trobarem son luènhs los unes dels autres e totjorn prèp del riu. Vòlon aital demostrar que lo territòri que i a mai naut, los Causses, es fòrça mai sec e mens agradiu. De mai los abitants d’aqueste territòri aiman plan lo riu.
Un camin d’aventuras
Cal pas dire que la rota se pòt far a pè, amb veitura o tanben en canoè. Al long del riu trobarem castèls, vilatges istorics e totjorn un paisatge magnific. Amb lo canoè, de mai, se pòdon veire encara mai prèp los bauces que son, de còps, nauts de 500 mètres.
La rota pòt ben començar al vilatge mai qu’agradiu d’Espanhac, conegut per las sieunas majofas e qu’a causa del clima doç que i a al sieu torn, es tanben conegut coma lo jardin de la Losera. Aqueste vilatge a una glèisa del sègle XI amb una façiada romanica coronada per una bela rosassa. S’i pòt far una visita guiada amb de musica e arribar, fin finala, a l’ancian castèl bastit al sègle XIV.
Mai endavant, mas per l’autra riba de Tarn, trobarem las roïnas del castèl de Castelboc ajocadas sus una ròca a 60 mètres de nautor. I a, dejós, un vilatjòt amb qualques ostals qu’utilizan la paret de ròca coma capial. Pas luenh i a un castèl pro plan conservat, lo de Pradas, bastit un pauc abans, al sègle XIII per defensar la rota que menava a l’abadiá de Santa Enimia, un lòc magic illustrat per una legenda medievala.
D’ausir aqueste nom pensarem totes a una santa mas l’origina del luòc e del nom es pas aqueste. Enimia èra una princesa merovingiana, filha de Clotari II e sòrre del rei Dagobèrt. Volguèt dedicar la sieuna vida a Dieu mas lo rei la balhèt a un dels sieus nòbles. Li calguèt patir la lèpra. Un jorn, una vision li dirà ont a d’anar per se garir: las aigas de Tarn. Aprés una brava caminada arribarà al luòc e se banharà dins las aigas de Tarn. Serà garida! Mas en tornant partir l’òrre malautiá de la lèpra li torna. Quand se tornarà banhar garirà sul còp. Lo messatge diusenc semblava clar: caliá que demoresse al luòc e que i bastiguèsse un monastèri. Aital farà e finirà la sieuna vida en l’an 628. Es sepelida dins una bèla caissa d’argent dins la balma ont èra son ermitatge. D’aquel temps anaràn los pelegrins per se garir e son fòrças las votzes que dison que i aguèt de miracles.
Puèi, Tarn nos regaudís de divèrses espectacles naturals coma lo circ de Sanch Èli ont doas cascadas balhan al luòc una màgia visuala pauc comuna. Après s’avisar d’un autre circ, lo dels Ponhadoires, e abans d’arribar al Parc Natural Regional dels grands Causses tornarem trobar un autre monument natural extraordinari: lo Pont Sublim.
D’aicí veirem los Estrechs e la Ròca Agulha, un panorama pas mens polit que l’anterior. Lo Pont es de ròca naturala que crotza lo flume e que convida a pensar mai als paisatges del Colorado que non pas a de paisatges occitans. I a pas a trantolhar ! Cal visitar un dels mai polits rius occitans de Lengadòc amb sas gòrjas plombas, sos bauces extraordinaris. E benlèu qu’en seguissent Tarn, trobarem d’aventuras coma las del film mitic (o pas ) del “Rio Bravo”.
Christian Andreu
