La melodrama hollywoodiana, en expriment una cultura patriarcala, pòt èsser vista per las feministas dichas “progressivistas” coma un sostèn del status quo. Lo status quo pòt fluctuar en termes de presentacion, mas rèsta solide. La melodrama lo sostèn, dins los uelhs de las feministas, jogant jamai un ròtle revolucionari: ròtle anticipat per las feministas dins l’esfera sexuala, senon alhors.
Un efièch d’Hollywood plan conegut es son voyeurisme. Per mejan de la scopofilia, la femna es ofrida – pel plaser dels òmes, e per l’educacion morala de las femnas. Dins los uelhs de las feministas, lo cinema hollywoodian questiona jamai la morala de la societat contemporanèa, mas servís de la renforçar. A l’autre costat, Maria LaPlace, dins l’introduccion de Gledhill, parla d’un “cercle de cultura feminina” al costat de l’art patriarcal (magazines, films per las femnas, eca). Totes son interessants pr’amor de lor utilitat a las feministas per criticar lo status quo.
Un autre aspecte de voyeurisme – la femna subjècta a la punicion, coma dins lo roman Justine, nos mena parlar d’un film en particular, Broken Blossoms (1919). La melodrama testimonia a una bontat de rotas alternativas vèrs la cultura la de sensibilitat e d’empatiá pels autres sofrissent pr’amor dels maus socials. (Òm pensa a l’òbra de Chaplin, de Griffith, e plan d’autres del cinema mut). I a plan de feministas que son d’acòrd ab aquò, que creson coma Anais Nin a l’importancia de la metamorfòsi de l’interior, del còr.
Sul nivèu social, las feministas questionan la vista que l’independéncia crea l’alienacion e que lo bonur feminin es inseparable de familha, d’ostal e de maternitat. Lo tema maternal florissiá pendent las annadas 1940 pr’amor del grand nombre de femnas patronisent los cinèmas pendent la guèrra – als uelhs de las feministas un bombardament vertadièr hollywoodian.
Las valors de l’epòca al cinèma
Al contèxte social, podem veire cossí lo cinèma exprimiá las valors de l’epòca e establissiá los devèrs d’una femna dins la structura familiala. Lo metre en scèna lo mai famós, D.W. Griffith, depend egalament sus l’imatge santa de la familha. Una analisi d’aquò pòt èsser trobat dins “Griffith’s Family Discourse” per Nick Browne (Gledhill, pp. 223-235).
Broken Blossoms (1919, aprèp lo conte de Thomas Burke – veire sa biografia dins Diu Negre), es un estudi – come una màger part de l’obra de Burke – de la destruccion de la familha. Per Griffith, la familha es – coma per son eròi, Dickens – lo còr e lo centre de l’univèrs moral.
D’efièch, Lucy (Lillian Gish) a pas de familha. Mena una existéncia miserabla d’esclavatge, subjècta a un paire ferotge e sadic (Donald Crisp). Mas, en lo Chinés (Richard Barthelmess), Lucy troba breument lo paire, lo fraire, e lo protector (l’amant mesme) per lo qual ela a besonh. Aquesta tematica de la destruccion de la familha se repecta a travèrs lo genre melodramatic, e aquesta es l’idèia – la familha coma salut per se de la femna – que lo femenisme pòt pas acceptar.
Atal es la vista convencionala de la melodrama hollywoodiana amb la centralitat de la familha, rason d’esser de la femna. Quand aquò se dissòlv, la femna pòt pus viure. Ela a ges d’existéncia separadament del protector, espós o parent masculin.
Broken Blossoms es alara sobretot un film de commentari social, l’uelh de Griffith sus las consequéncias de la manca de familha e la destruccion de la morala qu’aviá cimentada la societat d’ièr. Es la tragedia de l’atge, simptòma de l’industrialisme e de l’urbanisme – rapelent lo conflicte de vila contra campanha, l’origina de la melodrama coma genre (veire dessus).
Òm deu considerar la realitat sociala del fin de sègle e son efièch psicologic se vol comprene e apreciar un cap d’òbra come Broken Blossoms al luòc de lo criticar simplement sul biais de sos personatges. A seguir.
Anthony Walker*
*Dempuèi uèi trobarètz una pichona biografia dels redactors de Sapiéncia en la seccion Qui sèm.