La comunautat scientifica pensava qu’èra una espècia escantida. Solament èra estada espepissada per l’explorator e naturalista Alfred Russel Wallace e un redusit grop d’entomològs. Lo darrièr còp que foguèt agachada se passèt en 1981. Ara una expedicion a las illas indonesianas de Molucas confirmèt qu’es una espècia qu’encara viu dins las sèuvas d’aquel luòc. Es l’abelha giganta de Wallace.
Çò que fa de l’abelha giganta de Wallace (que recebèt son nom per l’explorator Alfred Russell Wallace) una espècia d’insècte estonanta son lors mesuras. Aital, Megachile pluto, de la familha dels Megachilidae, es una espècia d’abelha giganta solitària que las femelhas pòdon arribar far 3,8 cm de longor e fins a 6,8 cm amb las alas dubèrtas: una vertadièra giganta dins lo mond de las abelhas. Los mascles, totun, son fòrça mai pichons e solament arriban als 2,3 cm de longor.
Ara es estada descobèrta tornamai dins las illas del nòrd de Molucas, en genièr d’ongan e cal soslinhar qu’a de maissas terriblas, gigantassas. Lo niu d’aquela abelha es bastit dins de nius de termits (Microcerotermes amboinensis, en d’arbres de Molucas, dins las illas de Bacan, Halmahera e Tidore e ne seriá una espècia endemica. Dins lo niu l’abelha giganta de Wallace (las femelhas) i menan de resina per bastir de cambras e far aital de galariás. Apuèi la descobèrta de l’espècia per Wallace en 1859 foguèt classada scientificament per l’entomològ Frederick Smith en 1860.
Se pensava qu’èra despareguda coma espècia fins que lo cercaire estatunitenc Adam Catton Messer tornèt la descobrir en l’an 1981. L’entomològ confirmèt qu’èran estats agachats divèrses mascles e femelhas e que demoravan en d’arbres de la selva tropicala de las illas del nòrd de Molucas. Apuèi venguèt lo silenci.
La natura se fa descobrir totjorn
L’expedicion d’un grop de biològs estatunitencs, canadians e australians ad aquelas illas en genièr de 2019 confirmèt que la natura contunha d’èsser estonanta. De primièr poguèren enregistrar una femelha e apuèi mai d’especimèns. L’espècia aviá pas patit l’extincion. La confirmacion de la descobèrta tornèt estonar de scientifics e d’aimants de la natura de la planeta tota.
“Del temps que partissiam dins de bòsques prigonds amb un aire dens e bromós, pensèri per un moment que seriam pas tant uroses coma Wallace en 1859, çò diguèt Clay Bolt, un fotograf d’aquela còla. Totun, que la region ès pas gaire cambiada, çò pensi, de l’epòca que foguèt visitada per aquel explorator”.
Del còp qu’espepissavan divèrsas espècias nòvas de vèspas e d’escarabats, foguèt quora descobriguèron un especimèn femelha d’abelha giganta. Amb aquela trobèron atanben de nòvas espècias de formigas e d’aranhas. Foguèt un viatge tras que ric per la sciéncia.
“Cada jorn espepissàvem los nius de termits pendent mai de 20 minutas e apuèi partissiam a un autre niu, çò confirmèt Bolt. Èra plan fatigant mas que caliá o far. Pendent lo darrièr jorn de recèrca trobèrem un niu d’abelhas e l’estructura èra tròp perfiècha per una abelha comuna. Montèri a l’arbre e descobriguèri lo niu d’abelha pus estonant qu’ai jamai vist. Èra pas de creire. Aviam tornat descobrir l’abelha gigant de Wallace”.
Solament se pòt dire una causa: trapar d’espècias nòvas o gaireben pas espepissadas scientificament en 2019 es encara estonant. Coma la natura. Coma la planeta. E per ansin, la cal suenhar.
La redaccion
