Coma totes los monarcas, un dels principals pensaments d’Alexandre lo Grand èra lo besonh d’aver un eretièr que poguèsse eretar lo sieu grand empèri. Aquel descendent deviá èsser acceptat tanben pels sieus generals coma legitim successor, e seriá solament acceptat un òme (en aquela epòca, las escasenças d’una filha eretièra èran gaireben nullas, per las connotacions d’aquela societat). L’istorian Flavi Arrian del segle II explica en la siá cronica istorica aquel pensament, demostrat amb las relacions sentimentalas que manteniá amb divèrsas femnas, en cercant benlèu aquel eretièr.
Alexandre moriguèt fòrça jove l’an 323 aC, amb solament trenta tres ans, e èra maridat amb Roxana dempuèi l’an 327 aC, (la siá femna “principala”), una princessa de Bactriana. Qualqu’unes istorians opinan qu’Alexandre desconeissiá que Roxana esperava un filh sieu, car lo monarca aviá pas decidit ni comunicat que voliá convertir aquela creatura en lo sieu eretièr. Mas Roxana èra mespresada per qualqu’unes generals d’Alexandre, que consideravan la princessa bactriana una barbara per las siás originas, e lo sieu filh pas adaptat per èsser l’eretièr (aqueles generals desiravan qu’Alexandre se maridèsse amb una macedoniana). 
Mai d’una femna
Mas Alexandre èra tanben maridat amb doas princessas pèrsas filhas de l’emperaire Darios III, Estatira e Parisatide, dempuèi l’an 324 aC. Estatira patiguèt un avortament e avèm pas informacion de qualqu’un possible emprenhament de Parisatide.
Alexandre èra estat paire d’un mainat l’an 327 aC, coma fruch de la siá relacion amb Barsina, la veusa de Memnon, un mercenari grèc qu’ajudava l’anterior emperaire pèrsa Darios III, mas lo monarca macedonian aviá pas considerat aquel mainat, nomenat Eracles , coma un possible eretièr, perqué èra nascut defòra del matrimòni, e sabiá tanben que los sieus generals acceptarián pas jamai coma un successor un “bastard”.
Quand Alexandre moriguèt a Babilònia, lo sieu general Perdicas prenguèt lo sieu anèl, e venguèt aital lo “regent” de l’empèri, en esperant la decision sus l’eiretatge del monarca. Los generals decidiguèron qu’esperarián a la naissença de la creatura, e acceptarián que foguèsse lo nòu monarca se naissiá un mainat.
Mas dins de l’armada d’Alexandre, las opinions èran devesidas. La cavalariá acceptariá tanben la creatura coma successora d’Alexandre, mas l’infantariá voliá pas coma nòu monarca lo filh d’una “barbara” coma Roxana.
Per evitar un conflicte dins de la meteissa armada, los generales decidiguèron un pache, ont l’eiretatge del tròn seriá partejat entre la creatura qu’èra nascuda pas encara, e Felip Arrideu, filh de Felip II (lo paire d’Alexandre) e una dançaira tessaliana.
Fin finala, nasquèt un mainat, que recebèt lo nom d’Alexandre IV coma omenatge al sieu paire, e foguèt proclamat rei amb lo sieu oncle que venguèt lo rei Felip III e deviá èsser lo regent de l’empèri.
Mas totes moriguèron lèu, sens poder organizar l’empèri d’Alexandre. Lo general Cassandre assassinèt Olimpia (la maire d’Alexandre), Roxana e Alexandre IV, dotze ans après. E Felip III moriguèt abans, l’an 317 aC, assassinat per la meteissa Olimpia, que voliá pas un filh bastard del sieu marit en ocupant lo tròn macedonian. Tota una dinastia que se destruissiá per d’ambicions e d’òdis entre eles meteisses, e amb un Empèri sens un unic governant.
Un article de Francesc Sangar*
*Dempuèi uèi trobarètz una pichona biografia dels redactors de Sapiéncia en la seccion Qui sèm.
