Per primièr còp una còla de scientifics de las universitats d’Oklahoma, Chicago, Califòrnia e Uppsala (Suècia) an analizat e trobat lo còdi genetic dels ancians asiatics que visquèron en la region montanhosa de l’Imalaia. L’estudi balha de lutz sus aqueste còdi: a cambiat brica pendent de milièrs d’annadas.
La causa mai segura, segon los recercaires, n’auriá estat lo comèrci e s’a pogut assolidar – pr’amor que divèrsas ipotèsis istoricas o disián – que i aguèt pas probablament de populacions qu’aguèson viscut abans en tèrras mai baissas.
Tot aquò en una region ont dempuèi la preïstòria las montanhas son estadas de murs per la migracions totjorn. Al sieu costat, las vals son estadas utilizadas coma de camins de comèrci e d’escambi. Mas pauc èra conegut sus lo l’origina de la populacion de la region.
Lo còdi genetic encontrat a permés de conéisser quinas son las sieunas originas umanas e confirman que la populacion de l’arc de l’Imalaia foguèt un dels darrièrs luòcs que l’umanitat preïstorica conquistèt. Las causas èran la fatiga, lo freg e l’apoxia.
Un poblament fòrça ancian
Las modèrnas populacions de las vals de l’Imalaia an de caracteristicas culturalas e lingüisticas semblantas. E aquestas son comunas a la gent que poblèt fa temps la region. O a pogut demostrar l’arqueologia e l’osteologia mai modèrna.
Per far l’estudi, Christian Warinner, antropològa de l’Universitat d’Oklahoma e cap del meteis, e lors collègas an ordenat los nuclèus e genòmas mitocondrials de 8 individús que visquèron en l’Imalaia entre los ans 3150 aC e 1250 aC. E, al torn, las resultas son estadas comparadas amb d’umans d’uèi lo jorn, inclutz quatre sherpas e dos tibetans del Nepal.
Totes eles evián de gèns comuns çò que vòl dire que la diversitat culturala preïstòrica de l’Imalaia es mai la resulta d’una aculturacion o difusion culturala que non de grandas ocupacions de populacions vengudas dels replanats d’Asia de l’Èst.
De mai, los individús preïstorics e los contemporanèus tibetans an los meteisses gèns EGLN1 e EPAS1 que permeton de viure en de grandas nautors e amb de condicions de pauc oxigèn. Mas lo gèn EGLN1 es una adaptacion pas tant anciana.
“Maugrat que i avián tanben de genòmas d’individús europèus e tanben d’euroasiatics – çò diguèt Choolongwon Jeung, de l’Universitat de Chicago – aqueste estudi a permés de trobar d’ancians genòmas sencers sus la genetica dels asiatics de l’èst. Cal far mai d’estudis per trobar a la fin quals son los ancessors nòstres en Eurasia en los divèrses environaments que i a la region”.
Christian AndreuDe s
