La reina Victòria aguèt lo segond reialme mai long de l’istòria britanica: gaireben 64 ans que donèron nom a tota una epòca (1837 – 1901), mas los sieus inicis foguèron pas simples. Èra l’eretièra del sieu oncle, lo rei Guilhèm IVn, un òme vièlh e malaut, que podiá morir en quin moment que siá, e qu’aviá pas agut de filhs (almens legitimes) e los sieus tres fraires pichons seguents èran mòrts; entre eles lo paire de la meteissa Victòria, Edoard de Kent. Mas la futura reina aviá pas dètz-e-uèch ans encara. Las possibilitats d’una regéncia èran evidentas, e la lucha pel poder tanben.
Desparièrs candidats èran prepausats per establir una regéncia, probablament amb qualqu’uns dels sieus oncles (fraires pichons del rei Guilhèm IVn e del meteis paire de Victòria). Una regéncia amb la sieuna maire, Victòria de Saxònia-Coburg-Saalfeld, mai coneguda coma la duquessa de Kent, èra pas desirada. La sieuna ascendéncia alemanda e las possibilitats d’una regéncia vertadièrament exercida pel sieu secretari e “amic personal”, Sir John Conroy, que gaudissiá pas de simpatias ni entre la populacion nimai los politics britanics, fasián impossible que la maire poguèsse exercir aquela foncion.
Fin finala, lo jorn 20 de junh de 1837, lo rei Guilhèm IVn moriguèt, quand Victòria aviá dètz-e-uèch ans e dos meses. La jove reina coneguèt la notícia quand arribèron las sièis oras del matin al Palai de Kensington ont residissiá amb la sieuna maire, l’arquevesque de Canterbury e lo marqués e politic Francis Conyngham, amb la notícia de la mòrt de l’anterior monarca e la sieuna proclamacion coma nòva reina. Anecdoticament, Victòria dormiá encara e recebèt ambedós visitants encara amb ròba de dormir.
Una nòva reina
Malgrat aquela situacion, qualcunes oncles pichons de la jove reina reclamèron l’establiment d’una regéncia, en defensant la teoria basada en la joventut, l’inexperiéncia e l’abséncia d’una formacion adequada. Mas Victòria defensèt los sieus dreches legitimes e aluenhèt Sir John Conroy del sieu cercle (jamai avián pas agut cap de simpatia mutuala tanpauc), e mai qu’el contunhèt de portar d’afars de la sieuna maire, la duquessa de Kent.
Rapidament, la jove reina mostrèt de claras simpatias pel govèrn del primièr ministre, William Lamb, mai conegut coma Lord Melbourne, del partit Whig. E foguèt criticada per esculhir entre las sieunas damas de companhiá de donas o de filhas de politics del meteis partit, quand èra preferibla una reparticion entre femnas de familhas dels desparièrs partits politics. La sieuna volontat de contunhar en mantenir Lord Melbourne coma primièr ministre, malgrat que lo partit Whig èra pas majoritari dins lo Parlament Britanic, provoquèt fòrça tension institucionala, e de criticas per interpretar que la reina respectava pas la volontat dels ciutadans.
E recebèt tanben de fòrtas criticas per l’escandal de Flora Hastings, una dama de companhiá de la sieuna maire, acusada d’èsser prenha (benlèu de Sir John Conroy?), Malgrat èsser celibatària. La nòva reina acceptèt aquelas falsas notícias coma vertadièras, e obliguèt la dama a una reconeissença medica, que demostrèt la falsetat. Vertadièrament Flora Hastings èra vèrge e lo creissement del sieu ventre èra causat per un tumor; moriguèt paucs meses après. L’opinion publica critiquèt Victòria, mas aqueles errors inicials provoquèron que la reina decidiguèsse exercir las sieunas foncions amb mai de cautèla e prudéncia.
Un article de Francesc Sangar*
*Dempuèi uèi trobarètz una pichona biografia dels redactors de Sapiéncia en la seccion Qui sèm.
