Home ISTÒRIA LA TRISTA RESULTA DE L’ESTRATÈGIA INTERNACIONALA
LA TRISTA RESULTA DE L’ESTRATÈGIA INTERNACIONALA
0

LA TRISTA RESULTA DE L’ESTRATÈGIA INTERNACIONALA

0

Corèa èra estada ocupada e espetada pels japoneses dempuèi l’an 1910, coma una porcion mai de son empèri asiatic. En plena Segonda Guèrra Mondiala, al mes de Novembre de 1943, al Caire (Egipte) s’amassèron lo president nòrd-american F.D. Roosevelt, lo primièr ministre britanic Winston Churchill e lo general anticomunista chinés Chiang Kai-shek per decidir lo futur de las “colònias japonesas”, qu’en lo cas corean significava l’independéncia mejançant un estat unic corean.

Kim Il-sung decidiguèt reunificar lo país jos lo sieu regim l’an 1950 e inicièt un atac al sud, en trincant aital l’equilibre entre totes dos territòris.

Un còp acabat lo conflicte, Corèa venguèt inicialament un protectorat amb dos actors. Los Estats Units assumiguèron lo contraròtle del sud de la peninsula, mai agrari, amb Syngman Rhee coma dirigent, e l’Union Sovietica al nòrd, mai industrializat, amb Kim Il-sung (qu’aviá collaborat amb l’Armada Roja), ambedós caps decidits a se reafirmar en lo poder. Evidentament, cada granda potencia comencèt a implantar lo sieu modèl economic, amb l’objectiu d’integrar lo territòri dins del sieu airal d’influéncia, e mai se a cap dels partits de la frontièra, lo parallèl 38, s’establiguèt cap de regim democratic .

En Novembre de 1947, l’ONU aprovèt una resolucion que comandava d’organizar d’eleccions liuras, en seguint lo modèl demandat pels païses ocupats per Alemanha e après liberats, mas las eleccions de Mai de 1948 se celebrèron solament al sud, doncas que l’Union Sovietica autorizèt pas la celebracion en lo territòri jos son contraròtle.

Amb un boicòt dels partits d’esquèrra e de multiplas acusacions d’irregularitats, ganhèt Syngman Rhee, que proclamèt tres meses après la Republica de Corèa. Coma responsa, un mes après al nòrd, Kim Il-Sung proclamava la Republica Democratica Populara de Corèa, amb el meteis coma cap suprèm.

Lo començament de la guèrra

E mai se semblava que la division podiá manténer una cèrta tranquillitat, Kim Il-sung decidiguèt reunificar lo país jos lo sieu regim l’an 1950 e inicièt un atac al sud, en trincant aital l’equilibre entre totes dos territòris.

Immediatament, en aplicant los postulats de la “Doctrina Truman”, qu’afirmava que los Estats Units defendrián aqueles païses que foguèsson menaçats pel comunisme, los nòrd-americans envièron de tropas amb lo supòrt de l’ONU per ajudar lo regim del sud, espantats a causa de l’expansion del comunisme, doncas qu’aviá trionfat l’an anterior a la guèrra civila de la vesina China.

Los progrèsses militars nòrd-americans a Pyeongyang espantèron China, que decidiguèt d’intervenir per ajudar al regim del nòrd.

Los progrèsses militars nòrd-americans a Pyeongyang espantèron China, que decidiguèt d’intervenir per ajudar al regim del nòrd, del temps que los sovietics s’impliquèron pas dirèctament en lo conflicte. Aquela nulla intervencion militara de l’Union Sovietica, demorèt representada pendent la session a l’ONU per aprovar la resolucion de la participacion en la guèrra en apiejant lo regim del sud, quand lo representant sovietic participèt pas, mas simultanèament utilizèt pas lo drech de veto que possedissiá l’Union Sovietica e que podiá aver arrestat l’intervencion contra un regim comunista.

Aquela posicion sovietica es estada interpretada de manièras divèrsas, e se mouriá entre la politica imprevisibla de Stalin davant los conflictes qu’avián aparegut e la mesfisança que manteniá envèrs los dirigents comunistas chineses, fruch de la mesfisança tradicionala entre los russes e los chineses, e de la paur sovietica a una China poderosa davant lo mond comunista, paur justificada pels eveniments del posterior conflicte entre chineses e sovietics dels ans 1960. L’Union Sovietica èra pas preparada ni militarament ni economicament per un nòu conflicte, del temps qu’èra mai preocupada per la situacion europèa.

La fòrça de l’ataca chinesa, qu’arribèt a ocupar Seol, obliguèt als estatsunitencs a retrocedir e far d’operacions mai simplas. Davant lo fach impossible de totes dos partits de ganhar sens d’utilizar armament nuclear, lo conflicte s’alongava e en 1953 totes los partits, l’ONU, los Estats Units, China e Corèa del Nòrd, signèron lo Pacte de Panmujon. Amb aquel pacte se tornava practicament a las frontièras d’abans del conflicte e se manteniá la division de totas doas Coreas, mas s’arribèt pas a signar ne una patz definitiva ne un armistici.

Los nòrd-americans envièron de tropas amb lo supòrt de l’ONU per ajudar lo regim del sud.

A despart de las estrossejas materialas, lo balanç en de vidas umanas foguèt fòrça important: un milion e mièg de mòrts: 900.000 n’èran chineses, 520.000 coreans e 150.000 soldats de l’ONU (ont i aviá tanben los estatsunitencs).

Una guèrra sens fin

S’establiguèt una zòna desmilitarizada coma frontièra entre ambedós estats a Panmujon, qu’es vertadièrament una franja totalament farcida d’armament e vigilància. Seissanta cinc ans après, la situacion contunha parièra, coma una pròva viuenta dels problèmas geopolitics en s’acabar la Segonda Guèrra Mondiala, ont un dels actors, Corèa del Nòrd, es l’unic estat del mond amb una estructura stalinista politica e economica, que subrevisquèt l’enfonzament del comunisme en l’Euròpa Oriental l’an 1991 e los cambiaments d’autres regims socialistas asiatics, e qu’a viscut un progressiu isolament internacional, en provocant fòrça mancas a l’interiora.

Mentretant, Corèa del Sud, integrada totalament en l’orbita estatsunitenca, a desvolopat una economia fòrça competitiva e s’es integrada al contèxt internacional en establint un regim democratic a comptar dels ans 1980.

L’importància del conflicte corean s’es basada qu’es estat considerat lo primièr conflicte de la guèrra freda, e l’unic desvolopat segon los canons bellics tradicionals entre de comunistas e d’occidentals, e mai se l’Union Sovietica i participèt pas. Foguèt la primièra disputa bellica ont intervenguèt l’ONU.

S’establiguèt una zòna desmilitarizada coma frontièra entre ambedós estats a Panmujon.

L’inici del conflicte provoquèt un aument de la despensa en armament a fòrça estats occidentals, mesfisants davant un possible atac comunista. E China venguèt una nòva poténcia comunista que podiá contrarestar lo poder de l’Union Sovietica .

En quin cas que siá, las disputas geopoliticas mondialas faguèron patir una guèrra a lo pòble corean e una division que manten encara la siá nacion dividida e un regim que respècta pas los dreches umans mai elementaris al nòrd.

Un article de Francesc Sangar*

*Dempuèi uèi trobarètz una pichona biografia dels redactors de Sapiéncia en la seccion Qui sèm.

Christian Andreu Nasquèt a Barcelona en 1972, estudièt jornalisme a l’Universitat Autonòma de Barcelona e son especialitat es la politica internacionala. Parla uech lengas dont l'occitan. A publicat lo libre Art i Lletres a Horta-Guinardó e a collaborat totjorn amb de jornals catalans, bascos e occitans coma La Veu del carrer, El Punt, Egin, A vòste e Jornalet. Es maridat, a dos enfants, Jana e Roger, e demòra a Reus.